صفحه محصول - پاورپوینت فارسی پایه نهم ستایش

پاورپوینت فارسی پایه نهم ستایش (pptx) 13 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 13 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

پاورپوینت فارسی پایه نهم ستایش ایجاد انگیزه با خدایا به لوح و قلم سوگند                 به راز وجود و عدم سوگند به آشفته حالی که بر خاکت             زند بوسه ها دم به دم سوگند به مرغ اسیری که در قفسی                  غریبانه سر زیر پر دارد به مرز فراتر از اوج  فلک                   به پرواز مرغان نظر دارد دور از ما کن چهره خود خواهی را      بر ما افشان پرتو آگاهی را تصنیف سوگند: شاعر: مسعود محمودی خواننده : مجمد رضا شجریان آهنگساز: سلیم فروزان  تنظیم کننده: فرهاد فخرالدینی ازدست خود چه میشه کرد ! جز پناه بردن به خدا , و راز و نیاز با او و استمداد از او. که توان و شکیبایی ما را افزون کند و بر ما رحمت آورد تا از تنهایی و خود خواهی غریبانه خویش به دور باشیم. و به مرزهای روشن رهایی و پرتو آگاهی نائل گردیم. محمودی، مسعود(ملیت :  ایرانی قرن : 14) شاعر، داستان‏سرا. تولد: 1319، نهاوند. درگذشت: آبان 1370. سید مسعود محمودى، فرزند سید مرتضى، تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در نهاوند و كرمانشاه و تهران به پایان رسانید. از آن پس به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد و به تدریس در دبیرستان‏ها پرداخت. در خلال خدمت آموزشى موفق شد به تحصیل ادامه دهد و در دو رشته‏ى زبان انگلیسى و ادبیات فارسى مدرك لیسانس دریافت دارد. محمودى از سال 1341 با مطبوعات همكارى خود را شروع و براى چند نشریه مقاله مى نوشت و در سال 1362 كه بازنشسته گردید رسما همكار روزنامه «اطلاعات» شد و جزو هیئت تحریریه‏ى آن روزنامه درآمد و در نخستین سال همكارى صفحه‏ى «جوانه‏هاى اندیشه» را در روزنامه گشود و آن صفحه را تا زنده بود، زنده نگاه داشت. محمودى علاوه بر تهیه‏ى گزارش‏هاى فرهنگى و اجتماعى و حوادث، براى كودكان قصه مى نوشت و سرود مى‏ساخت. محمودى شعر و شاعرى را از دوران تحصیل در دبیرستان آغاز كرد و اشعارش در روزنامه به چاپ مى‏رسید. سید مسعود محمودى سرانجام در یازدهم آبان 1370 به علت بیمارى سرطان درگذشت. از آثار چاپ شده اوست: ترانه‏هاى زندگى؛ قصه‏ كوچ چلچله؛ زندگى؛ زندگى؛ كتاب زندگى. ستایش ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توام راه نمایی تعداد جمله: 6 در واژه « راه نمایی » با تغییر درنگ دو نوع قرائت وجود دارد: 1- راه را بنمایی: من جز آن راه نمی روم که تو آن را به من بنمایی. 2- راهنمای منی: من جز آن راه نمی روم که تو راهنمای من هستی. بنابراین « ت» ضمیر در دو قرائت نقش 1. متممی 2. مضاف الیهی دارد. پادشاها( خدایا) ، تو را یاد و ستایش می کنم زیرا تو پاک هستی و خدا هستی. من جز به راهی که تو آن را به من بنمایی ، نمی روم. / من جز به آن راهی که تو راهنمای من باشی ، نمی روم. سنایی غزنوی ابوالمجد مجدود بن آدم متخلص به سنایی شاعر و عارف بزرگ و نامدار نیمه دوم سده پنجم و نیمه اول سده ششم هجری است. وی در سال ۴۶۳ یا ۴۷۳ هجری قمری در غزنین دیده به جهان گشود. چنانچه ازشعر سنایی برمی‌آید او به تمام دانشهای زمان خود آگاهی و آشنایی و در برخی تبحر و استادی داشته است. وی در سال ۵۲۵ یا 545 هجری قمری در سن ۶۲ سالگی درگذشت. از آثار وی غیر از دیوان قصیده و غزل و ترکیب و ترجیع و قطعه و رباعی، مثنویهای وی معروف و بدین قرارند: مثنویهای حدیقةالحقیقه، طریق التحقیق، کارنامه بلخ، سیر العباد الی المعاد، عشق‌نامه و عقل‌نامه. سه مکتوب و یک رساله نثر نیز به وی نسبت داده‌اند. به نام خداوند جان و خرد به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد به نام خداوندآفریننده و صاحب جان و خرد آغاز می کنم که اندیشه آدمی به بالاتر از این وصف راهی نمی تواند بیابد. خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای خداوند: صاحب روزی ده: روزی دهنده رهنمای: راه نماینده خداوندی که صاحب نام ها (هرچیز) و خالق جای ها ( عالم هستی و گیتی) است و او که روزی دهنده و راهنمای ماست. خداوند کیوان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر کیوان: سیاره زحل گردان سپهر: سپهر گردنده فروزنده: روشنی بخش ناهید: ستاره زهره مهر: خورشید گردان سپهر( ترکیب وصفی مقلوب ) مراعات نظیر ( کیوان، سپهر، ماه ، ناهید و مهر) او که آفریننده افلاک هفتگانه(قمر، عطارد، ناهید، خورشید، مریخ، مشتری، زحل) و آسمان گردان است و نور و روشنی بخش ماه و ستاره زهره و خورشید اوست. به بینندگان، آفریننده را نبینی مرنجان دو بیننده را بینندگان، دو بیننده: دو چشم نبینی: نمی بینی بازگردانی: با بینندگان( دو چشم) آفریننده(خدا) را نمی بینی، دو بیننده ( دو چشم) را مرنجان. با چشمان نمی توان خدا را درک کرد ، پس برای این کار بیهوده به چشمانت زحمت مده. فردوسی در این بیت به یکی از عقاید مهم اهل تشیّع اشاره کرده است که خداوند متعال با چشم قابل درک نیست . ( لاتُدرکُهُ الابصارُ و هو یُدرکُ الابصارَ). نیابد بدو نیز اندیشه راه که او برتر از نام و از جایگاه بدو: به او بازگردانی: اندیشه نیز به او راه نمی یابد زیرا او از نام و از جایگاه برتر است. نه تنها چشم، اندیشه های بشری نیز نمی تواند به ذات خداوند متعال پی ببرد؛ زیرا که ذات پروردگار فراتر ازنام ها و مکان ها ( دو جهان ) است.